Filiz Cingi Yurdakul – Kentleri Betonla Değil, Kültürle İnşa Edelim

Mimarlığın salt teknik bir üretim alanına indirgenmesinin, kentlerin ruhunu ve toplumla olan ilişkiyi zayıflattığını söyleyen Aura Design Studio kurucusu ve TSMD Yönetim Kurulu üyesi Yüksek Mimar Filiz Cingi Yurdakul, mimaride şehrin hafızasını beslemenin önemine dikkat çekiyor.

 

Mimarlık, bir yaşam kültürü yaratma meselesidir. Mimarlık yalnızca yapılar üretmek değil; toplumla, tarihsel bağlamla ve mekânla kurulan bir diyalogdur. Mimarlık, yaşam kalitesini yükselten, çevresel ve sosyal adaleti gözeten, kültürel sürekliliği sağlayan bir üretim biçimidir; ancak bugün, mimarlığın bu bütünsel yaklaşımı yerini giderek daha teknik, daha işlev odaklı çözümlere bırakıyor.

Cepheden kurgusuna, mekânsal organizasyondan iç mekân tasarımına kadar mimarlık her yönüyle bir bütün olarak düşünülmelidir. Uluslararası ölçekte bu anlayış güçlenirken, ne yazık ki Türkiye’de bu bütünlük algısının zayıfladığını gözlemliyoruz. Bu kırılma hem mimarlık kültürümüzü hem de kentlerimizin yaşanılabilirliğini doğrudan etkiliyor.

Şehrin Hafızası Korunmalı

İstanbul gibi tarihsel ve kültürel derinliği yüksek şehirlerde mimarlık sadece estetik değil, etik bir sorumluluk taşıyor. Bu tür çok katmanlı bir şehirde mimarların dikkat etmesi gereken en önemli unsur, şehrin hafızasını silmek değil, onu beslemektir. Yeni yapılar geçmişle kavga etmeden, onu tamamlayarak, dönüştürerek var olmalı. Ne yazık ki hızlı yapılaşma, ekonomik baskılar ve kısa vadeli bakış açıları bu duyarlılığı zedeliyor.

Ankara da Sadece İdari Başkent Değil, Kültürel Bir Kent Olmalı

Ankara sadece yönetsel bir merkez değil; kültürel ve mekânsal bir başkent olmayı da hak ediyor. Bu ancak mimarlığın kamusal boyutunun yeniden tanımlanması, nitelikli mekân üretiminin önceliklendirilmesi ve uzun soluklu bir kent vizyonuyla mümkün olabilir. Ankara’nın da, diğer büyükşehirler gibi, yirmi dört saat yaşayan kültürel ve sosyal bir merkez olması için çalışmalıyız.

Mimarlık, Bir Kültür Üretimi Olmalı

Ankara, hatırlamayla unutma arasında sıkışmış bir kent. Mimarlık ise bu sıkışıklıkta hafızayı yeniden inşa etmenin en güçlü aracıdır. Yeter ki mimarlığa yalnızca çatı ve duvardan ibaret değil; bir yaşam biçimi, bir kültür üretimi olarak bakabilelim.