Yemek Yaşamdır

Yemek duygusaldır. Hepimizin ortak noktasıdır. Bunu hiçbirimiz yadsıyamayız…
Her zaman tüm aileyi bir araya toplayan, kimi zaman uzaktaki bir dostla
bir masada buluşma isteği bizi hep yemeğe bağlar…

 

Benim hayatımda hep önemli oldu, bağ gibi sanki öyle ki yıllarca çalışıp bitirdiğim Çin Dili ve Edebiyatı Bölümü’mü bir tarafa koydum ve kalbimden geçenin peşinden devam ettim. Mahallemde yaptığım minik bir girişimle işe koyuldum. Evimde uzun uzun yemeklerle dostlarımı ağırlıyorken artık bir yerim vardı adı “Happily Ever After” olan… Ardından gelen MSA Yoğun Aşcılık Eğitimi ve mutfak işletmeciliği derken, yaşasın hobim artık işe dönüşmüştü. Mutfağıma ahkam kesebilecek kıvamdaydım artık, her yeni gün öğrenilmesi gereken tonla şey olduğunu unutmadan yola devam edilecekti… Son iki yıldır metrekare anlamında da büyüyen ve artık restoran olarak hayatını sürdüren Happily Ever After artık tüm karakteriyle ortadaydı… Omurgası bakery olan tarafına da ağırlık verildikten sonra kendi ekmeğini, kendi mayasını üreten bir yer haline geldi. Tutkuyla, aşkla ve pozitif bir istekle  yapılan her şey kişiye mutluluk verir. İşimi kendime ayırdığım özel zamanlardan olarak görürüm hep, böylece iş beni yormaz. Şimdi buradayım. Sizlerle yemek uğruna yapacağım gezmeleri tozmalarımı, beğenmediklerimi, çok sevdiklerimi, hayat stilimi, bazen bir ritüeli paylaşacağım. Okuduğum ve sevdiğim bir dergide sizlere ulaşacağım için biraz kendimden bahsetmek istedim.

Bazen bir restoran uğruna yolumu ve gün akışımı değiştirdiğim olur ya da her zaman özel bir yemeğe bahanem olur. Evde de bir festivaldir bizim mutfağımız, masamız. Evde hayatımız dört metrelik bir masanın etrafında geçer. Sofra sıcaklık, güven duygusudur. Sofra evdir.

Bu aralar balıklarla bozduk
Herhalde bir kıyıya yanaşır yanaşmaz balık keyfini kimse hiçbir şeye değişmez. Haftada birkaç balıkçı kaçamağı mutlaka yapılır. Fakat İstanbul’daysanız meze tepsisini takiben hemen hemen aynı balıklar önerilir, tam da bu fikirden yola çıkarak düştük balık peşine… Bodrum, Bozcaada, Cunda, Ayvalık derken; Akya, Sinarit, Minekop, Kılıç, Bakalyaroların bir bir tadına bakıldı. Uzun yollardan sonra bu balıkları kendi mutfağıma getirir oldum. Huysuz ve elleri soğuktan donmuş dünya tatlısı balıkçıların ağzından en iyi nasıl pişiririm cevabı tek tek öğrenildikten sonra ilk iş iyi bir kömür ızgarası kurmak oldu… Perşembeleri Cunda Pazarı’ndan Aleko bana haftalık otlarımı, kafelki peynirimi de yollayınca işte tadından yenmiyor. Şevketi bostan, hardan otu derken bu hafta Cunda’dan Sedaret Usta ziyaretime geldi, bir hafta bizimleydi. Onunla birlikte beğendiği ahtapot, ot mücver, akkızlı fener, kalamar yumurtası, ahtapotlu karidesli börek pişirildi. Ne mutlu adada yaşayanlara, sanırım taze otlar ve balıkla yaşayabilirim. Sedaret Usta’nın eline sağlık diyoruz tekrar. Günün değişen menüsü pek heyecanlı bu aralar, tabii gelen misafirlerde ayrı mutlu. Önümüzdeki ay başka bir yerel mutfağın temsilcisi ile bir araya gelmek istiyorum. Antakya’ya uzansak pek iyi olur doğrusu… Burada insana keyif veren dünyanın belli noktalarını dolaşıp kendi yemeklerimizi tekrar görmek inanın başka bir gözle bakmak oluyor… Harika bir coğrafyadayız bunu da söylemeden geçemeyeceğim.

Bu kadar yerel güzelliklerden bahsetmişken şarapları hatırlatmak isterim. Son bir yıldır kendi restoranımda sadece Türk butik şarapları bulunduruyorum, biraz araştırma yapınca gayet iyi bir Pinot Noir keşfedildi, Likya’nin şarabı. 1100 metredeki bir bağdan masamıza ulaşıyor. Organik ve aynı anda lezzetli olan Barbare, Ural, Umurbey, çocukluğumun yazları Avşar’da geçmiş biri olarak Büyülübağ benim favorilerim arasında. Şu anda “Happily Ever After” da elli ayrı yerli şarap üreticisinin şarabı bulunmakta. Ve bunu servis etmekten gurur duyuyorum. Çoğu aile bağları. Hepsi gönül vermiş, emek vermişler… Bu bağlardan sofraya getirmek beni çok mutlu ediyor.
Ağzınızın tadı hiç bozulmasın…

 

[nggallery id=954]