İyi ki Şu Çakraz var

Gençken bir yerlere gitme arzusu daha güçlü oluyor insanda. Kentin karmaşasından uzaklaşmak, bir yerlerde soluklanmak heyecan yaratıyor. Zamanla yavaş yavaş bir doyum başlıyor, yaşam açlığına karşın. Kalkıp Ürgüp’e gitmek yahut Abant’a gitmek yahut Yedi Maşrukiye’ ye gitmek arasında bir eşitleme oluşuyor değişik özlemlerin beşiğinde…

Bir yere gitmek yahut gitmemek…

Ankara’da sıcaklar bunaltmaya başladı ya, hadi yine bizim sevgilinin sevgilisi Çakraz’a gidelim dedik. Kalktık geldik Çakraz’a. Kaçıncı gelişim bilmiyorum. Gürültüsüz patırtısız bir yeşiller dinginliğinin iç içe bakan aynalar sonsuzluğundaki sessiz senfonileri, sanki fiziksel varlığımı da eritiverdi kendi esrarlı uzayı içinde.

Arabayla geçtiğim tepelerden görünen koya bakınca gördüğüm manzara evrenin yüce mimarından yere gönderilmiş bir kartpostalı andırıyordu sanki.

Çakraz Amasra’ya 16 km. İster Amasra’ya uğrayın, isterseniz yolun sol sapağından Amasra’ya dönmeden toprakla karışık şosemsi yoldan kıvrılarak aşağıya doğru inin, yolun solundaki yerleşim yerini, Çakraz’ı göreceksiniz. Karadeniz’in kıyısına oturmuş, iki dik yamacın ortasındaki yeşillikler içindeki bu yerleşim yeri sizi karşılayacaktır.

Günün hayhuylarından tam kurtulamasa da insan, kendini doğanın bin bir rengine bırakıveriyor. Her şey ne kadar güzel ve ne kadar mükemmel. Sakin, sessiz ve derinliğine yeşil…

Çakraz’a hemen alışmaya başlıyor insan. Hele ortalıkta tatilci matilci de yoksa. Yaz aylarının kalabalığından arınmış tatil yörelerinin kendi halindeki tenhalığına ayrı bir tutkunluğum da var ya, sanki çocukluğumun kaybolmuş albümlerindeki gizemli ve boyutsuz bir alemle yeniden buluşuyorum buralarda.

Kıyıda yürüyüş yoluna komşu apartmanlar insanın estetik zevkini pancık poncuk etse de, doğanın yarattığı huzur hemen yanı başınızda.

Hani insanın kendini evi gibi hissettiği yerler vardır ya ben de kıyının hemen yanı başındaki Özmenler Oteli’ni kendime yakın bulurum. Sevgili Ali Özmen, misafirperverliği, sıcak dostluğuyla kapıda sizi karşılar. “Akşamı bana bırak” derken, bilirsiniz ki özel bir balık menüsü sizi karşılayacaktır. Balığın en tazesi, en çeşitlisi, Amasra’ya özgü salatası ile birlikte…

Ali Özmen, 1998 yılında doğduğu topraklara iş yapmak için dönüyor. İstanbul’un Beykoz semtindeki dalyancılık mesleğinden sonra otel işletmek kolay değil. Ama o başarıyor. Kibarlığı mı desem, centilmenliği mi desem… Öylesine insana asla ağırlık koymayan taze balık gibi bir efendiliği var ki.

Ailece bir oteli çalıştırmanın güzelliği… Çakraz’da bir fark yaratabilmenin güzelliği… Dört dörtlük bir idareci yahut bir ahçı yahut yeri geldiğinde bir garson olabilmenin güzelliği…

Kendi sevdiği işlerle uğraşarak, doğru dürüst geçinebilmenin güzelliğini işlettiği mekana çoktan yansıtmış.

Çakraz’ın gecesi bir başka, sabahı daha başka. Ama ben en çok sabahın erken saatlerini seviyorum. Şimdi olduğu gibi. Sabahın saat 6 sı. Balkondayım. İnlerle cinlerin top oynadığı, sessiz sedasız, kimsesiz bir plaj önümde şimdi. Sadece plajda dolaşan üç – dört sahipsiz köpek.  Uçsuz bucaksız bir deniz uzaklara ulaşmış. Yalnızca dalga sesini duyuyorum. İnsanın bütün yorgunluğu bir anda unutuveriyor. Kendimi doğanın sesine bırakıyorum.

Çakraz’a gelmek iyi geldi. Artık gazete manşetlerini de karartmaya başlayan rezilliklerden uzaklaşmış gibi oldum. Güncel siyaset, toplumsal hipnozlara sürekli besin kaynaklığı eden yüzeysel gölge oyunları yok burada. Deniz Baykal istifa etti, Başbakan Yunanistan’a gitti, Ergenekon’da son dalga operasyonu yapıldı. Yaşananlara mola verdim. Önemsemiyorum olanları. Kurtlarla çevrili yozlaşmış kentin çukurunda, yalnız bir insanın hesaplaşması da yok şimdi. Dinginlik içinde huzurlu ve mutluyum. Arada sırada gelmeli Çakraz’a. İyi ki şu Çakraz var.