Adil Yıldırım Öfke Nereye Kadar?

Jung diyor ki: “Anca kendi içine yolculuk yaparsın. Başka nereye gideceksin?” Hani özetle… Bunu demek istiyor işte… İnsanı esir alan dürtüleri var ya, onlar bize izin verdiği kadar sağa sola gidebiliyoruz ya da ileri geri falan. Pek de izin verdikleri söylenemez, çünkü her an içimizden bir şeyler yapmak geliyor; hem de genelde mantıklı olmayan şeyler. Dürtülerin kaynağı ihtiyaçlar ve ihtiyaçların kaynağı da bilinç dışında saklı travmalar.

Bazen farkında olmadan ve pek de akıllıca olmadan tepkiler veriyoruz söylenen bir söze ya da bir bakışa, çünkü geçmişteki kötü bir anı hatırlatıyor ve biz o anıyı aslında en derinlere saklamaya çalışsak da piyasaya çıkıyor işte beklenmeyen anlarda. İnsan her şeyi bilir de kendini bilemez; işte bu yüzden önce kendine gitmelidir, yaralarını iyileştirmek için.

Jung bir yana, ki severim kendisini, yakın arkadaşım Gizem ne yapsın?

Tanıştığı bir adama daha ilk görüşmede öfke kusmadan duramıyor. Neden diye soruyorum, lafı geveliyor ama özünde baba nefreti var, bu kadar basit. Babası sevmedi diye dünyadaki tüm erkeklere duyduğu nefreti dizginleyemiyor!

 

Geçenlerde adeta bir döngü gibi yine beni aradı; telefonda bir telaş, sesinde artık alıştığım öfkeli ton; “Bu erkeklerin hepsi berbat!” demeye başladı. Ne oldu diye sormama fırsat vermeden hikayeye giriş yaptı: “Ya Ankara’da mükemmel mekânlar var. Kırk yaşında adam, seçecek başka bir restoran bulamadı herhalde, adamın beyni yok, beni götürdüğü yere bak, koskoca adamsın, bir mekân zevkin olur, hani gusto olur yani, o da yok! Kendini geliştirmiş bir tane erkek yok memlekette, inan sıkıldım artık. Bırakıyorum bu flört işlerini, uğraşamam manyak tiplerle!”

 

Dinledim. Sustum. Biraz daha dinledim. Sonra araya girdim ve sordum: “Nereye götürdü?”

Bir mekân söyledi ama kesinlikle kötü veya kalitesiz bir yer değil. “Ne var bu mekânda?” diye sorunca günah keçisi ben oldum, bu sefer bana bağırıyor telefonda. “Yahu,” dedim, “adamları falan boş ver de senin bu öfken ne olacak? Hayır yani asıl sen kaç yaşında kadınsın, bir adama öfke yapacak bahane arıyorsun her dakika. Kimse mükemmel değil ama daha ilk görüşmeye giderken adam senin mekân zevkini nereden bilecek? Üstelik, bana sordu diyorsun, yani sen söyleseydin şurayı tercih ederim diye. Ne var bunda? Sana sormuş, sen hâlâ o beni anlasın modunda takılıyorsun, hayal dünyası işte…”.

 

Cevap vermedi ama burnundan soluyordu hâlâ. Bir adam, bir kadının mekân zevkini ya da hayata bakışını daha hiç görüşmeden nasıl anlayacak? Öyle bir dünya var mı?

Kadınlar neden kendilerini ifade etmek istemezler ve adam beni anlasın kafasında yaşarlar bilmiyorum ama bir tarafta da kendini gayet güzel ifade eden, cilve yapan kadınlar var; bunların dişil enerjileri gayet yüksek ve istedikleri adamı elde ediyorlar. Mesele tarz meselesi. Her şey, nasıl davrandığınıza bağlı.

Aslında o diyor ki, babam beni ufak bir çocukken anlamadı, sevmedi, bana ihtiyacım olan şefkati falan vermedi ve işte bakın, bu adam da aynı derecede duyarsız, kaba ve tüm erkekler böyle, diyor! Genelleme yaparak çocukluk travmasına sığınıyor kısa yoldan.

 

Öfkeyle nereye kadar?

İnanıyorum ki, mükemmel erkeği bulsa aman bu da fazla iyi ve sıkıcı diyecek yine adama bir ton laf edecek. Aslında mesele adamlar falan değil, kendi içindeki bitmeyen çatışma! Kendi içindeki yaraları tedavi etmeden kimse sağlıklı bir ilişki bulamaz, demiş Jung. Adam haklı galiba. Severiz kendisini.