Adil Yıldırım – Sevme Sanatı

Sevmenin sadece bir eylem olarak insana verebileceği özgürlüğü anlıyor olsaydık, sevmek için bu kadar nazlanmazdık. Sevmek, insanı kendi varoluş duygusuna ulaştıran en yüce eylemlerden biridir. Bir diğeri, başkalarının hayatına dokunmak olabilir, yardım etmek, insanların zor zamanlarında onların yanında yer almak ve benzeri tercihler.

 

Evet, aslında bunlar birer tercihtir. Tıpkı eski bir dostumuzu yolun diğer yanında yürürken gördüğümüzde ona bir selam vermek ya da kafamızı başka yöne doğru çevirmek gibi, bu da bir tercihtir. Oysa her tercih yeni bir varoluşa açılan kapıdır. Gün içerisinde yaptığımız tercihlerle o günün ve ondan sonraki günlerin gidişatını belirleriz.

 

Sevmek de bir tercihtir, o insanı bize çok da çekici gelmeyen tüm özellikleri ile sevebilmek, değiştirmeye ve dönüştürmeye çalışmadan sevmek, kabul etmek bir tercihtir. Kolay demiyorum, çünkü günümüzde insanın sevmesi her geçen gün daha da zor hâle geliyor, bunun sebebi alternatif yanılgısı. Yani sosyal medyanın bize sunduğu binlerce alternatif arasında gerçekten tek bir insana tüm sevgi enerjimizi vermek konusunda şüpheler yaşıyoruz, maalesef çok sayıda alternatifimiz olduğunu düşünüyoruz, bize selam veren herkesin bizimle gerçekten ilgilendiğini sanıyoruz. Oysa hepsi filtreli hayatlardan ibaret ve gerçek dışı.

 

Bir insan, kendi hayatından zamanı, enerjiyi ve ilgiyi bize yıllardır vermiş olmasına rağmen, biz açgözlülük ile ilgimizi hemen başkalarına yönlendiriyor ve bunu yaparken bazen de travmaların ardında saklanıyoruz. Mesela çocukluk döneminde aileden görmediğimiz ilgiden, sevgiden bahsediyoruz; “herkes beni sevsin ve onaylasın” çukuruna düşüyoruz. Sonsuz bir sevgiyi sonsuz sayıda insandan almaya çalışıyoruz, tek bir insandan hayat boyu bize yetecek kadar sevgi ellerimizden kayıp giderken. Üzücü ama gerçek: Sevgi beklemez ve akıp gider, bir anda uzaklaşır, değer görmediği yerde fazla vakit kaybetmez. Sevgi sürekli beslenmelidir, değer görmelidir, ilgi görmelidir; yoksa arkasına bakmadan bizi bırakıp gider.

Sevmeyi öğrenmek belki de hayat boyu süren bir ders, sevmeyi bilmek ise kimsenin tam olarak hakkını veremeyeceği bir cümle olabilir. Sevmenin ötesine geçmektir kabullenmek. Değiştirmeden sevmek, onu ruhundaki tüm yansımayla ve özüyle sevebilmek, kabul ederek kalbine almak, yoğun ve derin bir duygudur. Gerçek sevginin ve bağlılığın da göstergesidir.

 

Kadınlar bir erkeğe ilk görüşte âşık olup sonra olmasını istedikleri adama dönüştürmeye çalışırlar. Hayatı boyunca bir adamın değişmesi için uğraşıp durmuş kadınlar tanıdım ve bu çalışmayı genelde saçlarını süpürge etmek olarak adlandırırlar. Oysa sevmek bu değildir, gerçekte pek de sevmedikleri bir adamı sevdikleri yönünde kendilerini kandırmaya çalışmış olabilirler. “Şöyle değişirse onu seveceğim” ya da “bunu yaparsa onu seveceğim” gibi. “Aslında bu adamı çok seviyorum ama neden benim istediğim gibi olmuyor?” gibi sorularla kendilerine uzun yıllar işkence eden kadınlar gördüm.

 

Peki, ya erkek? Bir kadını olduğu gibi görür ve sever ya da sevmez. Eğer kendisine uymuyorsa hemen uzaklaşır. Bir kadını değiştirmeye çalışan erkekler vardır belki bir yerlerde ama benim yıllar içerisinde yaptığım çalışmalarda henüz böyle bir hikâye karşıma çıkmadı. Erkek basit yaşar, basit düşünür ve eğer bir yerde şartlar onun lehine değilse çeker gider.

 

Erkeğin, duygu dünyasına bu kadar mantık odaklı bakması kadınları sinirlendirir ve erkekler sevmeyi bilmiyor diyerek kestirip atarlar. Katılmıyorum. Erkek de pekâlâ sever ama sevmediği yerde durmaz ve uzaklaşır. Kimsenin dönüşümü için uğraşmaz. Erkek olmak, bazen mecburen en büyük aşkların ardından çekip gidebilmektir. Zordur ama genetiğinde bu vardır.